Musiała mu przyznać rację. Wypełnianie tych wszystkich formularzy nie należało do przyjemności. Wyglądało na to, że agencja chce o nich wiedzieć dosłownie wszystko, poczynając od statusu społecznego, a kończąc na problemach ze zdrowiem. A potem nawet wzięli ich odciski palców, żeby sprawdzić je na policji. Jednak Kate najtrudniej było odpowiadać na pytania dotyczące poglądów, oczekiwań i najbardziej osobistych myśli. Musieli dokładnie zastanowić się nad tym, dlaczego chcą adoptować dziecko i jakie mają względem niego plany. Najgorsze było to, że miała to wszystko przeczytać naturalna matka dziecka, żeby móc dokonać ostatecznego wyboru. Kate była bardzo zdenerwowana, bo powiedziano jej, że od tego, jak wypełnią dokumenty, zależy niemal wszystko, bo naturalne matki prawie zawsze podejmowały ostateczną decyzję właśnie po przeczytaniu papierów. Dlatego Kate tak bardzo starała się napisać prawdę i uzmysłowić zupełnie nieznanej osobie, jak bardzo potrzebuje tego dziecka. Być może uda jej się poruszyć serce którejś z naturalnych matek. Co więcej, musiała pisać prostym językiem o bardzo skomplikowanych sprawach . Było to bardzo wyczerpujące. – Został nam jeszcze tylko album ze zdjęciami. Skończyłam go wczoraj i myślałam, że pojadę do Citywide za parę dni. Nie wybierasz się na południowe wybrzeże dziś lub jutro? Richard pokręcił głową. – Dopiero w piątek. – Dobrze, zastanowię się, chociaż nie chciałabym czekać tak długo. – Zawsze byłaś prymuską. – Znowu się z nią drażnił. – Tak uważasz? – Zaśmiała się. – Po prostu chcę już z tym skończyć. – A potem zrelaksować się i czekać, aż dziecko spadnie nam z nieba? – Zrelaksować się? – Uniosła brwi. – Może ty, ale nie ja. Jestem tak podminowana, że nie wiem, co ze sobą zrobić. Dopiero teraz zaczyna się prawdziwe czekanie. To może się zdarzyć lada chwila. – Uspokój się, kochanie. Pamiętasz, co mówiła Ellen? Możemy czekać rok albo nawet dłużej. Przy takim nastawieniu będziesz się strasznie męczyć. Wiedziała, że ma rację, lecz niestety, nie na wiele się to zdało. – Wiem, wiem – westchnęła. – Pamiętam o wszystkim, ale... – Czekaliśmy już zbyt długo? – Położył rękę na jej dłoni. – Wiem, kochanie. Ścisnęła mocno jego palce, ciesząc się, że tak dobrze ją rozumie. – Strasznie cię kocham. – Ja ciebie też. Z zewnątrz dobiegł pisk hamulców szkolnego autobusu, który zatrzymywał się nieopodal ich domu o godzinie ósmej dziesięć. Richard spojrzał na swój zegarek i zaklął. – Do licha, spóźnię się! – Też muszę już iść – powiedziała Kate. Zebrała wszystkie naczynia i wstawiła je do zlewu. Kiedy wyszła do przedpokoju, Richard zbierał się do wyjścia. – Pamiętasz, że jemy dziś kolację z Samem Petriem i jego żoną? – Zupełnie o tym zapomniałam. O siódmej w ,,Dakocie’’? – Właśnie. Może włożysz tę czerwoną jedwabną sukienkę? Świetnie w niej wyglądasz.